بیش از یک‌ونیم سده است که آبادانی مهمترین دغدغۀ نظام حکمرانی و مدیریتی این سرزمین بوده و برای نزدیک به هفت دهه نیز ثروت حاصل از فروش نفت به کمک تحقق رؤیای آبادانی آمده است. علیرغم تمامی کوشش‌ها بعید می‌دانم امروزه کسی ایران را کشوری توسعه‌یافته بداند. خصوصاً اگر از خسارت‌های وارده بر اثر کنش این دوران چشم نپوشیم و آنها را در ترازوی هزینه‌ فایده بگذاریم.بر آنم که این روند تغییر نمی‌کند مگر آنکه زمینه طبیعی و تاریخی و فرهنگی ایران مدنظر قرار گیرد؛ چیزی که به زعم من کاملاً مغفول مانده است. اکتفا به زمین و امتناع از زمینه مهم‌ترین ابتلائی است که مدیران و برنامه‌ریزان خصوصاً در هفت دهه اخبر بدان دچار شده‌اند. و اگر همچنان قصد زیستن در این سرزمین را داریم، راهی نیست جز آنکه دوباره به مطالعه تجربه تاریخی زیست در این سرزمین پررمز و راز بپردازیم.